Όταν ξύπνησα, ένιωθα ακόμη την ευωδιά των λουλουδιών που συνήθιζε να διατηρεί σε κάθε δωμάτιο και ρούφηξα μέσα μου τη θύμησή της.
Γνώριζε ακριβώς πώς θέλαμε το ουίσκι μας και με μαεστρία καθοδηγούσε τη συζήτηση μεταξύ προσκαλεσμένων, που σπάνια μιλούσαν την ίδια γλώσσα.
Συνήθιζε να λέει: Μεγαλείο δεν είναι κάτι που έχεις. Είναι αυτό που προσφέρεις. Είναι αυτό που αφήνεις πίσω σου.
Μαζί πλάθαμε ιστορίες. Υφαίναμε απίστευτα σενάρια. Γελάγαμε, κλαίγαμε και μαλώναμε με πάθος, και, έπειτα, πίναμε ο ένας στην υγειά του άλλου.
